Over vrijwilligerswerk, cliques en de liefde.

zondag, oktober 25, 2015 Unknown 0 Comments

'This was the best day ever! Even better than my birthday..!' vertelt een jong meisje me tijdens een vrijwilligersevent waar ik aan het werk was. Haar haar was onverzorgd, kleren te klein en haar gebit zag er zeer onverzorgd uit. Het meisje was een jaar of 8, misschien jonger. Haar ouders hadden weinig tot geen aandacht voor de schoenen die ik haar zojuist gegeven had die ze zo trots wilde laten zien. Ik besloot een gesprekje met haar aan te knopen en vroeg haar of ze blij was met haar 'cute pink sparkly shoes' en of ze het een beetje naar haar zin had hier. Ik kreeg het bovenstaande antwoord. Een andere reactie die mij veel deed was van een kindje aan zijn moeder 'Wat.. Zijn deze schoenen gloednieuw? Dus nog nooit door iemand gedragen?'.

Een paar weken geleden op een zaterdag hebben ik en mijn gastgezin volunteerwork gedaan bij een groot evenement dat georganiseerd werd door alle kerken hier in Sandpoint, genaamd 'Convoy of Hope'. Wat het in het kort inhield was dat er voor mensen/gezinnen met economische problemen een dag van hoop werd georganiseerd. Voor zover ik weet is medische hulp etc. in de VS niet zo geregeld als in Nederland en dus niet iedereen kan het betalen om bijvoorbeeld naar de dokter te gaan. Het evenement werd gehouden op een groot terrein hier, en er waren dokters en tandartsen aanwezig om mensen controle te geven en/of informatie te geven, er werden boodschappen en tassen met eten uit gegeven, en gloednieuwe schoenen uitgedeeld en nog veel meer. Ik stond met een groep van 10 vrouwen bij de dames schoenen stand. Van het merk TOMS kregen wij 1500 paar gloednieuwe schoenen om uit te delen aan vrouwen en jonge meisjes. We begonnen om 8 uur en eindigden om 14 uur. In die tijd hebben we 995 paar uitgedeeld. De blije gezichten en bijzondere verhalen zal ik niet snel vergeten en hebben me veel positieve energie gegeven. Het is een fijn gevoel om iets terug te doen voor de community die mij heeft verwelkomt.

Verder heb ik rustige weken gehad de afgelopen tijd, wat cheer practice gedaan met Saskia en het team en gezocht naar manieren om toch bij het team te kunnen. Uiteindelijk zijn mijn coach en ik er afgelopen week maar akkoord mee gegaan dat ik nu officieel manager van het team mag zijn. Dit is niet de ideale situatie maar het houdt in dat ik wel mag mee trainen en mee mag reizen naar de competities en games, ik mag dan alleen niet cheeren. Ik baal natuurlijk als een stekker, maar ik ben allang al blij dat mijn coach de moeite neemt om mij enigzins bij het team te houden.

Op school begin ik de verschillen tussen Nederland en Amerika goed te merken. De dynamiek in Sandpoint High is een wereld van verschil met de die van het Jan Arentsz (mijn oude school). Waar je mij eerder nog hoorde zeggen dat het wel mee viel met de groepjesvorming in school ; daar kom ik nu toch graag van terug. Vrienden groepjes zijn verdeeld op leeftijd, sport, schoolclubs en populariteit. Daar waar we op het Jan Arentsz toch nog allemaal wel met elkaar overweg konden, ook al was je niet bevriend met die persoon, is hier op Sandpoint High bijna geen sprake van. In het weekend en na school 'chill' je met de mensen uit je groep en verder heb je niet veel met andere mensen. Dit geldt uiteraard niet voor iedereen, maar een groot gedeelte van de school werkt helaas zo. Ik mis het Jan Arentsz hier zeker in, en vind dit ook zeker een nadeel van de Amerikaanse highschool. Gelukkig is deze regel wat minder aanwezig voor de foreigners, en dus ken ik opzich genoeg mensen in school.

Wat mij ook bijzonder is opgevallen is dat zo ongeveer 70% van de kinderen op mijn school een relatie heeft. Overal waar je loopt en tijdens elke vrije minuut staan mensen elkaar af te lebberen in de gang alsof hun geliefde net WOII uit komt lopen en zij elkaar al 5 jaar niet gezien hebben. Hierbij komt natuurlijk een hoop drama en geroddel, iets waar ik mij dan toch wel iets te oud voor voel. Desalniettemin kan ik mij hier natuurlijk kostelijk om vermaken en kan ik toch weer blij zijn dat ik inmiddels over de leeftijd heen ben waar het erg is dat 'Hij haar Instagram foto likede, en ik toen vroeg of hij het niet wilde doen, maar toen markeerde hij nog steeds haar tweets als favoriet en blablabla." Ook een leuke quote van een 14-jarig meisje uit mijn klas 'Hij was de liefde van mijn leven maar die ben ik nu verloren door dat hij andere meisjes hun instagram foto's likede'. Genoeg vermaak voor mij dus. Voor iedereen in Nederland die het zich af vraagt ; Nee. Ik ben nog niet getrouwd met een Amerikaan en ga nog niet emigreren. De Amerikaanse jongens hebben het helaas niet zo op Europese dames, dus Julia, Saskia en ik blijven voorlopig nog even The Lonely Foreigners club (zo hebben wij onzelf ondertussen genoemd).

Dat was even alles voor nu, deze week wordt ook weer rustig met als hoogtepunt wat Halloween feestjes volgend weekend. Ook leuk is dat ik ondertussen begonnen ben het plannen van een trip om Wouter te gaan bezoeken bij zijn gastgezin in Federal Way.

See you later alligators!
- Merel (Like in Meryll Streep, because nobody can pronounce my name the Dutch way).