Over verlies, heimwee en vriendschap

Lieve vrienden en familie,

Het is inmiddels alweer een flinke tijd geleden dat jullie van mij gehoord hebben, en het doet mij pijn om te zeggen dat dit een reden heeft. Op maandag 2 november, een week na jullie voor het laatst van mij gehoord hebben, stopte mijn wereld even met draaien. Mijn pottery lerares was niet in de klas de eerste paar minuten van het lesuur en kwam binnen met het afdelingshoofd en een brief. "Het spijt me dat ik de gene ben die het jullie moet vertellen... Vannochtend is er bericht gekomen dat we een van onze leerlingen verloren hebben aan zelfmoord. Een freshman, Madison Lee Wyman" begon ze. Alles wat er daarna gezegd werd ging langs me heen. Kots misselijk en in tranen rende ik naar de kantine. Vol ongeloof viel ik in de armen van mijn vriendin Caroline. Ik wilde het niet geloven en horen, maar langzamerhand begon de realiteit tot me door te dringen.

Madison Wyman was een van mijn goede vriendinnen hier. Wij hadden Spaans en Journalistiek samen en zij was een van de eerste mensen hier om een oprechte interesse in mij en mijn afkomst te tonen. Madison was een prachtige, jonge meid met een permanente lach van oor - tot - oor en grote bruine ogen. Over mijn eerste twee maanden hier ben ik close geworden met Madi, en begon ik haar als een soort zusje te zien. Ze was aanzienlijk jonger dan ik, maar we konden volledige lesuren kletsen over van alles en nog wat en haar enthousiasme en vrolijkheid deed mij goed. Ze zat vol met vragen over Nederland en Amsterdam en was vastberaden mij te bezoeken. Ook deed ze schoolopdrachten over Amsterdam en probeerde Nederlandse zinnetjes op te pikken. Nooit had ik aan zien komen of gemerkt aan Madi dat er iets goed fout was. Als ze met mij praatte over haar problemen in de liefde, of met haar vriendinnen hoorde ik haar uit en gaf dan een passend middelbare-school advies. Nooit heb ik in gezien hoe groot zij deze problemen ervaarde. Of dit is waarom zij het gedaan heeft zal ik nooit weten en hoef ik ook niet te weten. Over de afgelopen weken zijn er emoties los gekomen en vast gaan zitten waarvan ik niet wist dat ik ze had. Met het overlijden van Madi kwam alles eruit, en de week erna is een van de lastigste van mijn hele leven geweest. Meerdere herdenkingsdiensten gedurende de week, het klaslokaal instappen en haar lege tafel moeten zien, onze gezamelijke vrienden zien huilen en tot slot afscheid van haar nemen op zaterdag. De begravenis was enorm druk bezocht en een mooie ceremonie. Op het eind kregen we de kans om haar te zien. Nog nooit heb ik zo iets moeilijks moeten doen. Ik vertelde haar hoe erg ik haar waardeerde en hoe blij ik was dat ik haar heb mogen kennen. Aansluitend was er mogelijkheid om de familie te condoleren. Toen ik Madi's ouders wilde condoleren bespeurden zij mijn accent en vroegen mij of ik 'Meriel' was. Ik knikte en Madi's moeder viel mij in de armen. Ze vertelde mij over hoe blij Madi was dat ze mij ontmoet had en dat Madi zo vaak over mij gepraat had thuis. Dat Madi bewondering voor mij had en ik werd bedankt voor de positieve invloed die ik op haar jaar heb gehad.

Dit typen en vertellen heeft mij heel lang zwaar gevallen. Elke keer als ik dit verhaal probeerde op te zetten, rolde de tranen over mijn wangen. Nu nog steeds loop ik te snotteren. Ik mis haar nog elke dag, en probeer zoveel mogelijk door te gaan met mijn dagelijks leven hier. Het verlies van Madi heeft mij dichter samen gebracht met meerdere vriendinnen en ik heb hier genoeg mensen om mij heen die mij steunen en helpen in tijden dat ik het zwaar krijg. Ik vind het belangrijk om dit te delen zodat jullie weten wat er in mijn leven omgaat hier, en waarom je misschien een tijdje niets van mij gehoord hebt. Dit is alles wat ik er voor nu over wil zeggen, weet dat het met mij persoonlijk zowel mentaal als fysiek goed gaat en ik mij nu al vele malen beter voel.

Om toch nog even alle postieve dingen van de afgelopen maand te delen hier een lijstje ;

• Op 30 oktober ben ik met Julia, Emilly (Julia's gastzus) en Saskia naar een Halloween feestje geweest en hebben wij onze eerste Amerikaanse halloween meegemaakt. Het feest was wederom weer een soort FRIS feest, maar deze keer gelukkig niet op school. Het was me nogal een ervaring, maar de voorpret en het klaar maken was super leuk. Ik zelf was verkleed als Lara Croft van de film The Tombraider, Saskia was een indiaan en Juul een football player. We waren zelfs nog een beetje 'overdressed' want de halloween dresscode hier is eigenlijk niet-bestaand. Hoe minder kleren je draagt, hoe beter het word beschouwd.. 
• Hetzelfde weekend ben ik met Saskia, haar gastmoeder en gastzus naar Spokane, Washington geweest om te shoppen. Voor het eerst in 3 maanden heb ik geshopt (mam, wees trots) en hebben we een nachtje in een hotel geslapen. Het was erg leuk en ik heb wat winter aankopen kunnen doen, maar de echte winterspullen nog niet; Black Friday is immers deze week en een stuk goedkoper. 
• De week erna was de eerste sneeuwval! 'S avonds was er nog niets over bekend maar toen ik 's ochtends uit mijn raam keek lag er opeens een laag van 30 cm. Gekkenhuis dus.
• Het was no-school November deze maand en dat houdt in dat we uit alle 4 schoolweken maar een volle week zonder dagen vrij hoorden te hebben. Echter viel de stroom uit in Sandpoint gedurende die ene week, dus kregen we alsnog een extra vrije dag. 
• Ons football team had het heel goed gedaan in de poule-fase en mocht dus door naar play-offs voor het staat - kampioenschap. Aan het begin van de maand hadden we een game die we moesten winnen, dan zouden we doorgaan naar de volgende etc. etc., we bleven winnen weekend na weekend en hadden dus afgelopen weekend de staat wedstrijd. (Dit hield in dat we bij de 2 beste teams van de staat hoorden). De hele school was super excited, en de laatste keer dat onze school naar de State championship game was, was 1997. De jongens hebben alles gegeven, maar helaas niet gewonnen. 2de van de hele staat (de staat Idaho is 5x zo groot als Nederland) is alsnog een prachtige prestatie en iedereen was dus alsnog super blij. 
• Afgelopen week werd ik verrast met een pakketje op de deurmat. Mijn lieve oom  & tante, Adriaan en Adri hadden mij een sinterklaas pakketje gestuurd en samen met mijn klasgenoten en gastgezin heb ik erg genoten van de pepernoten en stroopwafels. Hiervoor nogmaals ontzettend bedankt!
• Deze week heb ik ook maar een halve week les en morgen is mijn laatste dag. Daarna is het thanksgiving. Voor thanksgiving blijft mijn gastgezin thuis, maar we gaan wel lekker Amerikaans kalkoen eten. Ik ben benieuwd. 
• Afgelopen weekend ben ik begonnen met het uitzoeken van mijn prom - jurk. Ik vond een prachtige jurk voor 120 euro. Mam viel bijna van haar stoel na het horen van dit bedrag. Wat vinden jullie? Te gek voor woorden of het waard? Foto vind je hieronder. 

Go Sandpoint!

Ik ben een reuzin naast Saskia. Nouja, naast iedereen hier eigenlijk.

Football games - halve finale.

Vooroordelen, much?

Lara Croft & indiaan

Alsof het feit dat camouflage print hier trend is nog niet erg genoeg was.

Mijn kamer weer even wat persoonlijker gemaakt.

Ja of nee?

Staat kampioenschap. Als je heel goed kijkt zie je boven het scorebord 'Famous potatoes' staan. Way to be known for something..

Sneeuw!